Απολυτίκιο. Ήχος δ'.

Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω, το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν. Κύριε δόξα σοι

Από γ’ Ωδής, η Υπακοή. Ήχος πλ. δ’.

Την απαρχήν των εθνών, ο ουρανός σοι προσεκόμισε, τω κειμάνω Νηπίω εν φάτνη, δι’ Αστέρος τους Μάγους καλέσας· ους και κατ’επληττες, ου σκήπτρα και θρόμοι, αλλ’ εσχάτη πτωχεία· τι γαρ ευτελέστερον σπηλάιου; Τι δε ταπεινότερον σπαργάνων; Εν οις διέλαμψεν ο της Θεότητας σου πλούτος. Κύριε δόξα σοι.

Αφ’ έκτης Ωδής, Κοντάκιον.

Ήχος γ’. Αυτόμελον.

Η Παρθένος σήμερον, τον επιούσιον τίκτει, και η γη το Σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει. Άγγελοι, μετά Ποιμένων δοξολογούσι. Μάγοι δε, μετά αστέρος οδοιπορούσι· δι ημάς γαρ εγεννήθη, Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός.

(«Ωρολόγιον το Μέγα», Εκδόσεις: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, ΙΣΤ΄ Έκδοση, Αθήνα, 2005.)